Vuelta 2008: Grote voorbeschouwing

Zaterdag gaat de Tour van Spanje van start in Grenada. De eerste etappe is een tijdrit over 7,7 km waarop gemiddeld rond de 55km per uur zal moeten worden gereden om de overwinning te behalen. Wat doen de favorieten?

De Ronde van Spanje is is de derde Grote Ronde van de jaar en belooft weer veel spectaculairs. De Ronde van Spanje is traditioneel een Tour voor klimmers en niet voor tijdrijders. Dit jaar is de terugkeer van de beklimming van de Alto de l’Angliru, ook wel “de verschrikkelijke Angliru” of “het beest van de Asturië” genoemd. De Alto de l’Angliru bereikt 23,6% op haar steilste vlakken! Unibet geeft een overzicht van de favorieten en de outsiders:

Favoriet voor de eindoverwinning is Alberto Contador, die de race aan zal gaan met Tour de France winnaar Carlos Sastre. Contador mocht niet meedoen aan de Tour, maar won wel de Giro d’Italia.

Alberto Contador kan geschiedenis schrijven in zijn eigen land in de Ronde van Spanje. De 25-jarige renner van Astana won in 2007 de Tour de France en dit jaar de Giro d’Italia. Als hij over drie weken in Madrid de gele trui draagt dan behoort hij tot een selecte groep die alle drie de Grote Rondes op zijn naam heeft staan. Alleen Jacques Anquetil, Felice Gimondi, Eddy Merckx en Bernhard Hinault gingen de Spanjaard voor.

Mocht het Contador lukken dan streeft hij hun prestaties zelfs voorbij omdat hij de triple dan in 14 maanden rijdt, waar het oude record van Hinault meer dan twee jaar was.

Contador heeft door het missen van de Tour extra power om de Vuelta op zijn naam te zetten. Zijn rivalen hebben wel de Tour de France gereden en ook de Giro en daardoor beduidend minder reserves dan Contador. Dit zou zich vooral in de derde week uit kunnen betalen.

Wat ook zijn favorietenrol onderstreept is de kracht van zijn team. Zijn teamgenoten bij Astana Levi Leipheimer en Andreas Kloden waren runner-up in de tour en zijn ook kandidaten voor de eindoverwinning.

De grootste concurrent voor Contador is Carlos Sastre. Sastre is al een aantal jaren in opkomst, en brak dit jaar echt door door de Tour de France op zijn naam te zetten. Zijn overwinning was voor velen onverwachts, hoewel een podiumplaats wel mogelijk leek.

Zijn kansen in de Vuelta hangen erg af van in hoeverre hij is bijgekomen van de Tour. Met alle media aandacht en de roes van de overwinning is het gemakkelijk om de conditie lichtelijk te verslonsen. Als Sastre geconcentreerd is gebleven, dan maakt hij een grote kans op de overwinning. Aan zijn zelfvertrouwen zal het niet liggen na de overwinning van de belangrijkste van de Grote Rondes.

Naast de twee topfavorieten biedt Unibet natuurlijk ook de beste noteringen op de andere kanshebbers. Alejandro Valverde (Caisse d’Epargne) maakt een goede kans op de overwinning. In eerdere edities van de Vuelta is hij al geindigd als tweede, derde en vierde. Alleen de eindoverwinning mist nog op zijn palmares. Damanio Cunego (Lampre) had een teleurstellende Tour de France, maar de Italiaanse renner is tot veel in staat. De komende weken zullen laten zien hoe goed hij de teleurstelling van de Tour verwerkt heeft. Een andere outsider voor de titel is Igor Anton, die onder andere derde werd op de Tour van Zwitserland.

Uit ons eigen land komt het grootste talent in de de Vuelta. Robert Gesink maakt zijn debuut in een Grote Ronde, maar rijdt ondanks zijn jonge leeftijd en relatieve onervarendheid als kopman voor de Rabobankploeg. Hij won twee jaar achter elkaar het jongerenklassement inde Tour van Californië, en won ook al etappes en was negende in het algemeen klassement, tweede in de Tour van Polen, vijfde in de Deutschland Tour, vierde in Flèche Wallonne en vierde in Parijs-Nice. Hij kwam dit jaar op de Olympische Spelen uit voor Nederland en werd tiende. Een renner om in de gaten te houden dus.

Voorbeschouwing Vuelta 2008

Nog maar een paar dagen en dan gaat de Spaanse Superkoers de Vuelta weer van start. Met helden als Contador en vele andere zullen ze weer strijden in deze grote koers die samen met de Giro en de Tour toch wel de hoogtepunten van het seizoen zijn!

 

We krijgen regelmatig e-mails van lezers die zoeken naar waar ze het beste kunnen wedden op dit soort wedstrijden. Nu hebben we er twee waar wij denken waar je het beste kan spelen. Als eerste UNIBET. Zij bieden naast de ‘outright (wie wint er)’ market dagelijks tientallen speciale weddenschappen aan. Zo kan je wedden wie er het beste zal zijn van twee wielrenners onderling, of wie de meeste bonificatiepunten zal pakken of wie als eerste de berg overklimt e.d. . Ze geven meteen 50 euro gratis dus dat is een leuk begin!

 

Daarnaast is er nog BWIN. Dit is ook een Nederlandstalige bookmaker en je kan daar ook terwijl de fietsers aan het rijden zijn nog inzetten! Zo hoef je niet ”s ochtends vroeg op te staan en kun je gewoon tijdens het werk nog leuke weddenschappen plaatsen! Ze geven ALLEEN aan Nederlandse EN Vlaamse spelers 30 euro gratis voor de Vuelta. Dus je kan nog mee profiteren van dit aanbod voor en tijdens de koers! Wil je de 30 euro ontvangen vul dan je gegevens in.

 

Succes en een mooie koers toegewenst!

 

Voorbeschouwing Etappe 21: PARIS!

Na een flinke verplaatsing van bijna 200km kunnen de overgebleven renners zich opmaken voor de traditionele grappen en grollen op weg naar Parijs, gevolgd door het spektakel op de beroemde Champs-Élysées in het centrum van de lichtstad.

Deze slotrit wordt volledig verreden in de hoofdstedelijke regio Île-de-France, met zo’n 11.5 miljoen inwoners de met afstand meest en dichtst bevolkte regio van Frankrijk. Het is ontstaan als het Pays de France dat in de 10e eeuw het persoonlijke domein van de Franse koning rondom Parijs was, in 1387 werd de naam veranderd omdat het woord ‘pays’ (land) inmiddels meer de lading had gekregen van natie dan gebied en de Franse natie uiteraard veel groter was dan slechts het gebied rondom de hoofdstad, de naam slaat op het “eiland” dat omsloten wordt door de rivieren Seine, Oise, Marne en Ourcq. In de Franse revolutie werd Île-de-France opgedeeld in departementen en zou de naam verdwijnen, tot de in 1961 gecreëerde regio “Région Parisienne” weer de historische naam kreeg in 1976.
Renners uit de regio die in deze Tour rijden zijn David Moncoutié (Cofidis), Christophe Riblon (AG2R) en Sandy Casar (Francaise des Jeux). Met zeven Tourwinnaars die bij elkaar negen keer de Grande Boucle op hun naam schrijven is het de best bedeelde regio van Frankrijk, niet gek met zoveel meer inwoners, wel opvallend dat slechts één van dit stel de Tour na de oorlog won. De zeven zijn: Louis Trousselier (1905), René Pottier (1906), Octave Lapize (1910), Henri Pellissier (1923), André Leducq (1930 & 1932), Georges Speicher (1933) en Laurent Fignon (1983 & 1984). De enige echte Parisiens van dit stel zijn Pellissier, Speicher en natuurlijk Laurent Fignon.

Lees de volledige voorbeschouwing

Tot volgend jaar!

Kanshebbers Etappe 19 tour 2008

Met enkel de tijdrit en de slotrit naar Parijs voor de boeg kunnen de aanvallers nog één keer proberen voor een ritzege te gaan.

Het peloton vertrekt vanuit Roanne, een stad met ongeveer 40.000 inwoners dat net als het 70km zuidelijker gelegen Saint-Étienne in het departement Loire van de regio Rhone-Alpes ligt. Roanne ligt aan de Loire, vlakbij de grens met zowel de Auvergne als Bourgondië. Het is in de 2e eeuw voor Christus door de Gallische Segusiavi-stam gesticht als Rod-Onna (“stromend water”), de Romeinen noemden het Roidumna. Nadat de Romeinen vertrokken is het stadje waarschijnlijke enkele eeuwen verlaten, tot het in de 12e eeuw weer in de geschiedenisboeken opduikt als het Château de Roanne gebouwd wordt, dit kasteel staat nog altijd overeind en is het gezicht van de stad. In de 18e eeuw groeit het stadje snel uit tot een van de belangrijkste aan de Loire, ook omdat het vlak bij het Canal de Briare lag dat de Loire verbond met de Seine en dus Parijs. De steenkool uit Saint-Étienne die verscheept werd via Roanne naar Parijs en ook Orleans (12 miljoen ton per jaar op haar hoogtepunt) leverde veel bedrijvigheid op en in de stad zelf groeide de textielindustrie, aan het einde van de 18e eeuw was de haven van Roanne uitgegroeid tot de op één na grootste binnenhaven van Frankrijk. Met het sluiten van de mijnen en de opkomst van vrachtwagens verliest de haven haar functie en in 1992 wordt het definitief gesloten voor industriële activiteiten, tegenwoordig wordt het alleen nog gebruikt voor de pleziervaart. De textielindustrie is tegenwoordig nog steeds belangrijk, maar sinds 1973 is het vooral de wapenindustrie dat de klok slaat. Het staatsbedrijf Nexter (voorheen GIAT) ontwikkeld hier moderne wapens, tanks en en andere militaire voertuigen voor het Franse leger. Ook autofabrikant Citroën had hier een, inmiddels gesloten, fabriek. Het zeer exclusieve restaurant La Maison Troisgros staat in Frankrijk bekend als één van de beste in het land. De belangrijkste sportclubs van de stad zijn de basketbalclub La Chorale de Roanne (Frans kampioen 1959, 2007) en de rugbyclub Roanne XIII (Frans kampioen 1938, 1947, 1948 en 1960), La Chorale is een topclub in Frankrijk terwijl Roanne XIII inmiddels is afgezakt naar de 2e divisie van het Franse rugby. De bekendste personen uit Roanne zijn de edelman Jean-Baptiste Nompère de Champagny (bekleedde verschillende hoge functies onder Napoleon), de in 1997 overleden zangeres Monique Serf (artiestennaam Barbara), de regisseur Jean-Pierre Jeunet (oa. Alien: Resurrection en het voor 5 oscar’s genomineerde Amélie) en de judoka Anne-Sophie Mondière (Europees kampioene +78kg in 2006, 2007, 2008 en één van de concurrentes van Carola Uilenhoed in Peking).

Het is pas de eerste keer dat de Tour in Roanne komt, maar in zowel Paris-Nice als de Dauphiné Libéré komen ze er regelmatig. Zoals in 2003 toen Leon van Bon er de 3e etappe van Paris-Nice won door zijn medevluchter Thomas Ziegler te verslaan of in 2005 toen Santiago Botero er de lange tijdrit van de Dauphiné op zijn naam schreef. Ook wordt jaarlijks in en rond de stad de Tour du Pays Roannais verreden, een belangrijke amateurkoers in Frankrijk. Wielrenners uit de streek zijn oa. Frédéric Saillot (2e Paris-Tours 1908, Victor Dupré (wereldkampioen sprint 1909) en Joseph Normand (won veel kleine koersjes jaren ’20 maar greep steeds net naast een Tour etappe).

Lees de rest van de voorbeschouwing

Voorbeschouwing Etappe 18 Tour 2008

De echte bergen zijn achter de rug, maar voor de allesbeslissende tijdrit van zaterdag moeten eerst nog twee niet te onderschatten overgangsritten gereden worden.

Deze hele rit wordt gereden in de regio Rhône-Alpes (Occitaans: Ròse Aups) dat iets groter dan Nederland is en ruim 5.5 miljoen inwoners heeft, daarmee is het zowel in oppervlakte (na Midi-Pyrénées) als populatie (na Île-de-France) de 2e regio van Frankrijk. De hoofdstad is Lyon (470.000), andere grote steden zijn Saint-Étienne (180.000), Grenoble (160.000) en Villeurbanne (135.000).
De regio is zonder veel fantasie vernoemd naar de Rhône rivier en de Alpen, hoewel de Rhône in Zwitserland ontspringt begint de Loire, de grootste rivier van Frankrijk, wel in deze regio. Naast de Alpen bestrijken ook het Centraal Massief en Juragebergte een gedeelte van de regio dat in historische zin voor het grootste deel altijd tot de Frankische en Franse koninkrijken behoorde, slechts het departement Savoie behoorde tot het hertogdom Savoie en in het zuiden lag het graafschap Viennois, beter bekend als de Dauphiné dat in 1349 overging op de Franse kroon.
Slechts één Tourwinnaar komt uit deze regio: Roger Pingeon (1967). In deze Tour rijden drie man mee, waaronder twee ritwinaars: Samuel Dumoulin (Cofidis) en Cyril Dessel (AG2R), Dessel’s ploegmaat Hubert Dupont komt hier ook vandaan.

Lees de volledige voorbeschouwing op Wedden-op-Sport.com.

Kanshebbers Etappe 17

De koninginnerit van deze Ronde van Frankrijk is tevens de laatste en langste in de Alpen, drie legendarische cols van de buitencategorie moeten bedwongen worden voordat de klassementsrenners precies weten wat ze aanstaande zaterdag in de tijdrit moeten gaan doen.

Net zoals de etappe naar Prato Nevoso begint ook deze rit in Embrun, hiervoor verwijs ik dan ook terug naar de voorbeschouwing op etappe 15.

De klim naar l’Alpe d’Huez is natuurlijk de bekendste van de wielerwereld. Met de start in Le Bourg-d’Oisans waar de 18e etappe van start zal gaan, via de 21 haarspeldbochten, door het dorpje Huez en dan naar Het skistation dat in de jaren ’20 van de vorige eeuw is ontstaan. De gemeente Huez (1.600 inwoners) behoort tot het departement Isère en ligt in de regio Rhône-Alpes, meer daarover in de voorbeschouwing op de volgende rit.
L’Alpe-d’Huez is één van de belangrijkste en oudste skioorden in de Franse Alpen met 263km aan pistes waaronder de zwarte Sarenne piste, met 16km de langste ter wereld in zijn soort. Het skioord ligt op de flanken van het Grandes Rousses massief waarvan de Pic Blanc (3330m) de hoogste top is. In 1968 werd tijdens de Olympische Winterspelen van Grenoble hier het bobsleeën georganiseerd.
In 1952 vormde de Alp het decor voor de eerste aankomst bergop in de Tourgeschiedenis, niemand minder dan Fausto Coppi reed iedereen op een hoopje en kwam solo binnen. Hierna zou het tot 1976 duren voordat er weer naar het skioord geklommen zou worden, Joop Zoetemelk zette een Nederlandse traditie op gang die werd gevolgd door Hennie Kuiper (1977, 1978 ), wederom Joop Zoetemelk (1979), Peter Winnen ( 1981, 1983 ), Steven Rooks ( 1988 ) en de laatste landgenoot die won was Gert-Jan Theunisse in 1989. Theunisse deed dit na een lange solo op vrijwel hetzelfde parcours als de etappe van dit jaar, ook toen met het drieluik Galibier-Croix de Fer-Alpe d’Huez. Het was op dat moment de 8e Nederlandse zege op 14 aankomsten, inmiddels staan ‘we’ op 8 van de 25 wat nog steeds beter is dan alle andere landen. Italië is naast Nederland het enige land met meer dan 3 zeges. Fausto Coppi, 2x Gianni Bugno, Roberto Conte, Giuseppe Guerini en natuurlijk 2x Marco Pantani leverden hen 7 zeges op. Pantani deed in 1997 37’35 over de klim waarmee hij recordhouder is, al kwam Lance Armstrong in 2004 nog aardig in de buurt tijdens de enige klimtijdrit die hier ooit verreden werd. Sindsdien was er slechts één aankomst op “de Nederlandse berg” in 2006 toen Frank Schleck het andere horizontale rood-wit-blauw liet wapperen, Schleck zat in een sterke kopgroep waar hij Damiano Cunego als laatste wist af te schudden.

Lees verder op Wedden op Sport

Kanshebbers Etappe 15 Tour

Na een lange overgangsfase worden de Alpen eindelijk bereikt in deze bergetappe naar het Italiaanse skistation Prato Nevoso.

Embrun (Occitaans: Ambrun) is een dorp met bijna 7.000 inwoners in het departement Hautes-Alpes van de regio Provence-Alpes-Côte d’Azur, zo’n 30km ten westen van Gap en 40km ten zuiden van Briançon. Het was voor de Romeinen kwamen een kleine nederzetting van de Keltische Caturiges stam, zij noemden het Embdun wat een samentrekking is van Emb (water) en Dun (heuvel), het ligt dus inderdaad bovenop een rotsige heuvel waar aan de voet de Durance rivier langs stroomt, sinds 1961 mondt deze rivier even verderop uit op het Serre-Ponçon stuwmeer, dit meer wordt afgedamd door een enorme in 1961 bebouwde dam (124m hoog, 630m breed), is 29 vierkante kilometer groot en bevat 1.2 miljard kubieke meter water. Het wordt ook wel het grootste kunstmatige meer van Europa genoemd, er zijn echter nog veel grotere stuwmeren in met met name in Rusland en de Oekraine, maar ook Portugal, Spanje en Finland. De waterkracht centrale aan de andere kant van het meer levert maar lieft 700 miljoen kilowattuur (10% van alle waterkrachtenergie in Frankrijk).
Nadat de Kelten van Embdun overwonnen waren door de Romeinen werd het stadje omgedoopt in Eburodunum wat later dus zou verbasteren naar Embrun. Erg belangrijk was het niet, maar toch werd het in 354 de zetel van een aartsbisdom dat pas in 1793 opgeheven werd omdat het stadje simpelweg te klein was in de ogen van de revolutionaren. Het werd opgeplitst in de bisdommen van Gap en Aix-en-Provence, de 12e eeuwse kathedraal van Embrun is nu dus ‘slechts’ een kerk. Het behoorde tot 1210 tot het graafschap Provence, daarna ging het over naar de Dauphiné tot 1589 toen het direct tot de Franse kroon ging behoren, in 1692 werd het voor een groot deel verwoest bij een belegering van de Hertog van Savoie die er echter niet in slaagde om het te veroveren. Sinds het opheffen van het aartsbisdom in 1793 is het een typisch bergdorpje zonder al te veel belang, sinds het bouwen van de dam en de vorming van het Lac de Serre-Ponçon kreeg het wel een flinke impuls, ten eerste omdat twee nabije dorpjes noodgedwongen verlaten moesten worden en veel mensen naar hier verhuisten en ten tweede omdat het meer een nieuwe bron van inkomsten leverde dankzij het toerisme, het stadje heeft de bijnaam “het kleine Nice” gekregen en is met name populair bij windsurfers en sportvissers.
Bekende/belangrijke personen (buiten enkele van de aartsbischoppen) of wielrenners komen hier niet vandaan, bekendste wielrenner uit de streek is de mountainbiker Stéphane Tempie die in 2006 en 2007 nationaal kampioen bij de beloften werd en onlangs 2e op het EK. Het is pas de tweede keer dat de Tour hier komt, voor het eerst in 1973 voor een etappe naar Nice gewonnen door de Spanjaard Vicente Lopez Carril na een lange solo. Later deze Tour keert de Tourkaravaan weer terug in Embrun, ook de koninginnerit naar l’Alpe d’Huez start hier.

De aankomst buiten Frankrijk in deze Tour ligt dus in het Italiaanse skioord Prato Nevoso, gelegen in de gemeente Frabosa Sottana waar zo’n 2.000 mensen wonen. De gemeente ligt zo’n 25km ten zuidoosten van Cuneo in de gelijknamige provincie dat deel uit maakt van de regio Piemonte. De enige Tourwinnaar uit Piemonte is Fausto Coppi (1949, 1952) en het heeft ook slechts één renner in deze Tour: Gianpaolo Cheula van Barloworld.

Over de geschiedenis van Prato Nevoso kan ik kort zijn: het werd pas in 1966 gesticht door Ligurische zakenmensen die een groot skioord wilden opzetten dat dichter bij Ligurië (de kustregio met als hoofdstad Genua) lag dan de noordelijker gelegen skioorden bij Turijn zoals Sestrières of de westelijker gelegen bieden over de Franse grens. Vandaag de dag is het een compleet vakantieparadijs met 130km aan pistes, golfbanen, tennisbanen, een snowboard museum, het pretpark Pratolandia en excursies naar de grotten in de buurt, verder is het een populaire streek bij mountainbikers en staat de streek al langer bekend om haar kaas, de Raschera.
De beste renner uit de streek is Alberto Minetti (winnaar Settimana Ciclista Lombarda 1979). Het is voor het eerst dat de Tour hier komt, wel wist men de organisatie van de Giro d’Italia al tweemaal te verleiden om hier een aankomst bergop in te plannen, beide keren won de uiteindelijke winnaar van die Giro. In de 13e etappe van 1996 greep Pavel Tonkov er de macht door de rit te winnen en het roze over te nemen van een jonge Davide Rebellin. Vier jaar later was het de 18e etappe van de Giro en won Stefano Garzelli een elite sprintje, het roze zou twee dagen later in de klimtijdrit naar Sestrières opeisen.

Uitslag etappe 18 Giro d’Italia 2000
1 Stefano Garzelli (Ita) Mercatone Uno-Albacom 4.42.32 (36.73 km/h)
2 Gilberto Simoni (Ita) Lampre-Daikin
3 Francesco Casagrande (Ita) Vini Caldirola-Sidermec
4 Leonardo Piepoli (Ita) Banesto 0.02
5 Pavel Tonkov (Rus) Mapei-Quick Step

De etappe begint met een kort vlak stukje tot de eerste tussensprint in Guillestre na 14.5km dat op een korte strook bergop ligt, vanaf hier begint de aanloop naar de op één na hoogste berg van deze ronde: de Col Agnel (2744m hoog, 20.5km aan 6.6% gem., ruim 10% max.), op de top van deze bergpas van buitencategorie ligt de Frans-Italiaanse grens en Italië heet het dan ook de Colle dell’Agnello. Bij de volgers gaat dan gelijk een belletje rinkelen, want het is inderdaad de berg die vorig jaar (vanaf de andere kant dus, die overigens veel steiler is) in de Giro-etappe naar Briançon vooraf ging aan de Col d’Izoard en waar Leonardo Piepoli het veld al reduceerde tot een man of zes waarvan Danilo di Luca uiteindelijk de beste bleek. Het is na de Stelvio de hoogste bergpas van Italië. In de Tour werd de berg nog niet eerder beklommen.
Hoewel de officiële lengte 20.5km bedraagt is het eigenlijk twee keer die afstand klimmen, de Tour organisatie neemt de eerste 20km van een procent of 2 a 3, maar ook een stukje 7%, niet mee. De klim start volgens de Tour dus even voorbij Queiras met gelijk een korte, maar zeer steile strook van ruim 10%. Hierna blijft het een kilometer of zes zeer onregelmatig klimmen met vals platte en zeer steile stroken, maar overwegend ligt het stijgingspercentage iets boven de 7%. Op 13km van de top volgt een makkelijk tussenstuk van 5km met percentages rond de 4%. De laatste 8km zijn dan weer net als het begin zeer onregelmatig steil, overwegend is het klimmen aan 8 a 9% maar er zitten ook stukjes van 4% en boven de 10% tussen. Kortom, het is een ontzettend lange en onregelmatige klim.
Profiel Col Angel

In tegenstelling tot de Giro etappe van vorig jaar hoeven we nog niet al te veel spektakel te verwachten op deze Alpenreus, hij wordt namelijk opgevolgd door een afdaling van zo’n 60km en een ongeveer even lange zo goed als vlakke aanloop naar de slotklim, al ligt er op zes kilometer van de voet nog wel een 3e categorie bergje, de 710 meter hoge Colle del Morte doet zijn naam niet echt eer aan met 7.2% over 1.7km.

De slotklim naar Prato Nevoso (1440m hoog, 11.4km aan 6.9% gem. en x.x% max.) is ‘slechts’ de 1e categorie toegewezen, met name vanwege de beperkte hoogte. Voor Italiaanse begrippen is ook niet echt een hele steile berg, maar vergeleken bij de gemiddelde aankomst bergop in de Tour valt het reuze mee. Het is ook, in tegenstelling tot de Agnel, een zeer regelmatige klim. Na een wat makkelijke eerste 2km van +-5% blijft het eigenlijk aan de top aan 7 a 8% stijgen, enkel de laatste 400 meter zijn vlak, althans volgens het kaartje van de ASO (zie hierboven), volgens de verschillende “profielensites” is er geen sprake van een vlak stuk (zie hieronder). Overigens is de aankomst in het dorp en niet op de absolute top die nog wat hoger ligt.

Zoals gezegd werd deze berg nog niet in de Tour, maar wel twee keer in de Giro beklommen. Nadat Pavel Tonkov (1996) en Stefano Garzelli (2000) al bewezen dat winnaars hier ook een grote ronde kunnen winnen is het natuurlijk de vraag of dat ook in de Tour de France gebeurd. Voor de tifosi valt het te hopen dat een landgenoot boven zichzelf kan uitstijgen om de Italianen van Saunier Duval kunnen doen vergeten. Misschien kan een Damiano Cunego of Vincenzo Nibali de Italiaanse harten sneller doen kloppen zoals Claudio Chiappucci dat ooit op die legendarische dag naar Sestrières deed.
Door: Mikel Acar /
Bron: Wedden op Sport

Kanshebbers Etappe 14

Etappe 14: Nîmes – Digne-les-Bains (194.5km)

De laatste overgangsrit voordat de Alpen bereikt worden is op papier een stuk interessanter dan de vorige twee, start op bijna zeeniveau en aankomst aan de voet van het hooggebergte.

De start ligt in Nîmes waar ze in de vorige rit nog aankwamen, voor meer info over deze Romeinse stad verwijs ik dus door naar de voorbeschouwing van etappe 13.

De Tourkaravaan doet in deze etappe weer een nieuwe regio aan: Provence-Alpes-Côte d’Azur (Provençaals: Provença-Aups-Còsta d’Azur), een hele mond vol waardoor het ook wel afgekort wordt naar Paca of simpelweg de Provence genoemd wordt. Met zo’n 4.5 miljoen inwoners is het de 3e regio van Frankrijk. De hoofdstad is Marseille (820.000), andere steden met meer dan 100.000 inwoners zijn Nice (350.000), Toulon (170.000), Aix-en-Provence (140.000), kleiner maar wel zeer bekend zijn Avignon (90.000) en Cannes (70.000). Paca is de meest zuidoostelijke van het Franse vasteland en grenst aan Italië, bovendien wordt het dwergstaatje Monaco volledig omsloten.
Er wordt een dialect van het Occitaans gesproken, het Provençaals, en bestaat uit zeer veel historische gebieden zoals het voormalige graafschap Provence, de (tot 1791) pauselijke staat rondom Avignon waar de pausen zelfs enige tijd zetelden en het graafschap Nice dat tot het hertogdom Savoye behoorde en daarmee werd opgenomen in het koninkrijk Sardinië dat het in 1861 zou afstaan aan Frankrijk in ruil voor Franse erkenning van het nieuwe verenigde Italië. De kuststrook van dit gebied wordt ook de Côte d’Azur genoemd, oftewel de Franse riviera, dat natuurlijk bekend staat om de vele mondaine badplaatsen die het één van de rijkste toeristische gebieden ter wereld maakt. Lucien Aimar (1966) is de enige Tourwinnaar uit de regio die 3 renners in deze Tour aan de start in Brest had: Aurélien Passeron (Saunier Duval), Rémy Di Gregorio (Francaise des Jeux) en Rémi Pauriol (Credit Agricole).

Finishplaats Digne-les-Bains (Dinha in het Provençaals) heeft zo’n 17.000 inwoners en is daarmee na Manosque de grootste stad van het departement Alpes de Haute-Provence. Het ligt ongeveer 100km ten noordenwesten van Nice, beide steden zijn verbonden via de ‘Chemins de fer de Provence’, één van de laatste spoorverbindingen in Frankrijk die niet onder het beheer van het RFF (Franse equivalent van ProRail) valt. De stad ligt in een nauwe vallei omsingeld door het middengebergte dat hier honderden meters boven de stad uitstijgt, de enige uitwegen buiten het ‘open’ zuidwesten zijn de valleien van de rivieren la Bléone, le Mardaric en les Eaux-Chaudes die hier samen komen. Het is gesticht door de Gallische Bodiontici stam en de Romeinen veroverden het in 14 v.C. en noemden het Dinia. Het is altijd een rustig bergstadje geweest in het graafschap en later de provincie Provence zonder een al te grote rol in de geschiedenis. Wel waren de bisschoppen van Digne hier gezeteld, zij lieten de Cathédrale Notre-Dame-du-Bourg de Digne bouwen in de 9e eeuw, deze is in de 13e eeuw volledig herbouwd. De roman “Les Misérables” van Victor Hugo zich gedeeltelijk af in het rustige bergstadje dat het nog altijd vooral moet hebben van de warme waterbronnen waardoor het een kuuroord van enige betekenis is, ook groeien er op de weides in de omgeving verschillende lavendelsoorten in het wild waardoor de stad zichzelf de hoofdstad noemt van deze paarse plant met de welbekende geur. De bekendste zoon van Digne was de filosoof en astronoom Pierre Gassendi, hij legde de als eerste de baan van de planeet Mercurius vast in 1631. Het kunst en natuurmuseum van de stad zijn naar hem vernoemd, evenals een krater op de maan. Ook de ex-voetballer Alain Boghossian (wereldkampioen met Frankrijk in 1998, 26 caps/2 goals. Speelde bij oa. Marseille, Napoli, Samdoria en Parma) komt hier vandaan.

Jean Milesi (ritwinnaar Tour de Romandie 1965) komt uit de stad en is de enige bekende renner uit de streek.
Het is de 12e keer dat Digne-les-Bains in het rondeboek staat als aankomstplaats, de vorige elf aankomsten leverden allemaal een zege op voor een Fransman op één na: in 1969 won Eddy Merckx hier voor het eerst een tijdrit in de Tour die hij ook zou winnen. De eerste winnaar was Georges Speicher in 1933, 72 jaar later kwam er een Fransman op de Franse feestdag solo over de streep: David Moncoutié.

Zoals duidelijk te zien is op het profieltje trekt de Tourkaravaan in deze etappe van de kuststreek naar het middengebergte, desondanks valt het kwa klimwerk nog redelijk mee in deze etappe door de Provence.

Slechts twee klimmetjes van de 4e categorie onderbreken deze rit waar het verder eigenlijk bijna de hele dag vals plat omhoog loopt. De eerste 20 a 30km zijn de enige vlakke van de rit en worden afgesloten door een tussensprintje, het peloton is op dat moment niet ver verwijderd van de Mont Ventoux die ze letterlijk links laten liggen.
Na bijna 100 km vals plat en zo’n 400 hoogtemeters overwonnen te hebben wordt het eerste klimmetje van de dag genomen, de Côte de Mane (490m hoog, 1.1km aan 4.6%).
Na de afdaling van zo’n 15km ligt nog een tussensprintje te wachten, vanaf hier is het continu licht bergop met als afsluiter de Col de l’Orme (734m hoog, 2.4km aan 4.9%). Niet schokkend, maar met de lange vals platte strook ervoor zal het zeker pijn doen bij de mindere klimmers terwijl op 9km van de streep een ideale springplank vormt voor aanvallers die een sprintje willen ontlopen.

Door Mikel Acar / Wedden.wordpress.com

Kanshebbers Etappe 13 Tour

De renners zijn nu al weer bij de dertiende etappe aan beland. Dit is weer een ideale rit voor de sprinters, er zitten namelijk geen pittige obstakels in. Het zou misschien ook een kans kunnen zijn voor de vluchters, als de sprintersploegen niet willen werken. Dat niet willen werken zou best kunnen, aangezien de sprinters weten dat Cavendish gewoon de beste is.

De rit van 182 kilometer gaat van Narbonne naar Nîmes, onderweg zijn drie colletjes van de vierde categorie te winnen. Het zou een zware rit kunnen worden, niet door de colletjes, maar door het weer. Ze rijden vandaag door de bakoven van Frankrijk heen. Dus dat wordt morgen veel drinken voor de renners.

Het is dus nog de vraag of de sprinters wel willen rijden, aangezien Cavendish in bloedvorm is. Een andere sprinter die steeds beter begint te rijden is Sebastian Chavanel, hij reed vandaag een goede sprint en werd tweede. Misschien is dit wel een etappe voor Terpstra, die aangaf het zeker te willen proberen. Het wordt dus afwachten morgen..

Tips om te spelen bij de bookmakers:

**** Cavendish
*** Hushovd, Freire, Chavanel
** Steegmans, McEwen, Ciolek
* Duque, Chicci, Voigt, Terpstra
Bron: Wielerflits

Kanshebbers Etappe 12

In een typische overgangsetappe waar zowel sprinters als aanvallers kansen maken laat men de Pyreneeën definitief achter om vlakbij de Middellandse Zee aan te komen in de historische stad Narbonne.

Lavelanet (L’Avelhanetis in het Occitaans) ligt 20km ten oosten van Foix, waar de vorige etappe aankwam, en heeft zo’n 7.000 inwoners. Het ligt net als Foix in het departement Ariège en de regio Midi-Pyrénées dat voor de 5e etappe op rij wordt aangedaan. Lavelanet is vernoemd naar het belangrijkste exportproduct van deze regio, de “avelana” oftewel de hazelnoot. Het is verder een weinigzeggend middeleeuws agrarisch dorp dat in het uiterste oosten van het voormalige graafschap Foix gelegen is, binnen de gemeentegrenzen vallen echter wel twee bergen met elk een eigen trekpleister: op de Mont d’Olmes is het gelijknamige skioord gevestigd en bovenop de 1059 meter hoge Montségur staat het Château de Montségur, het belangrijkste en laatste bolwerk van de Katharen en inspiratie voor een nummer van de metalband Iron Maiden. De bekendste persoon uit Lavelanet is de clowneske keeper Fabien Barthez (87 interlands, WK’98 en EK 2000 gewonnen met Frans elftal en de CL in 1993 met Olympique de Marseille. Verder gespeeld voor oa. Bordeaux en Manchester United).
Slechts éénmaal komt dit plaatsje in de rondeboeken voor, in 2002 startte er een etappe naar Béziers waar 11 renners ontsnapten en David Millar de sprint won van de overblijfselen van deze groep voor David Etxebarria en Michael Boogerd.

Nadat de Midi-Pyrénées eindelijk verlaten worden rijden de renners Languedoc-Roussillon binnen, zoals de naam al zegt bestaat het eigenlijk uit twee regio’s die weinig met elkaar te maken hebben. Waar vrijwel iedereen wel weet dat er problemen zijn in een aantal Spaanse regio’s wordt de situatie in deze regio om één of andere reden genegeerd door de internationale media. Een korte poging om het probleem van Languedoc-Roussillon uit te leggen: De Languedoc is de historische naam van het graafschap Toulouse (vernoemd naar Langue d’Oc, de officiële naam van de Occitaanse taal), maar bij het oprichten van de regio Midi-Pyrénées ging een groot deel incl. Toulouse zelf over naar die nieuwe regio. Montpellier werd, tot ergernis van historisch belangrijkere steden als Béziers, Narbonne en Nîmes, de nieuwe hoofdstad. Bovendien werd Roussillon (Rosselló in het Catalaans) toegevoegd, een oorspronkelijk Catalaans gebied met Perpignan als hoofdstad waar de Catalaanse taal en cultuur nog altijd springlevend zijn, in 1659 ging het bij de Vrede van de Pyreneeën over naar Frankrijk nadat het de dertigjarige oorlog had gewonnen van Spanje.
In 2004 werd het toch al beladen sfeertje in deze regio nog eens opgestookt toen de controversiële ex-burgemeester van Montpellier Georges Frêche president van de regio werd, Frêche verwijderde de wapens van Languedoc en Roussillon van de vlag en verving het met een neutraal symbool, bovendien wilde hij de naam van de regio veranderen naar Septimanie (een oude Romeinse naam voor min of meer hetzelfde gebied). Dit is vooral in het Catalaanse deel van de regio in het verkeerde keelgat geschoten, zij voelen zich in hun identiteit aangetast en de roep om een autonoom “Noord Catalonië” wordt steeds groter, niet geheel zonder geweld. In de Languedoc, buiten Montpellier zelf, bestaan er veel frustraties richting de opgedrongen hoofdstad en is er ook een kleinere maar groeiende groep mensen dat een fusie met Midi-Pyrénées wilt om het oude graafschap Toulouse weer te herenigen.
Er wonen in de huidige regio zo’n 2.5 miljoen mensen. In Roussillon (departement Pyrénées-Orientales) wonen 420.000 mensen waarvan zo’n 40% Catalaans als eerste taal spreekt. De hoofdstad en grootste stad is Montpellier, de enige andere steden met meer dan 100.000 inwoners zijn Nîmes en Perpignan. Nog nooit kwam er een Tourwinnaar uit deze regio dat door één renner vertegenwoordigd wordt in deze Tour, de veteraan Stéphane Goubert (AG2R) uit Montpellier.

De finish ligt dus in Narbonne (Narbona in het Occitaans en Catalaans), samen met Carcassone (beiden ongeveer 50.000 inwoners) is het de grootste stad van het departement Aude in het Occitaanse deel van Languedoc-Roussillon. Het is de oudste door Romeinen gestichte stad buiten Italië, in 118 voor Christus stichtten zij hier de havenstad Narbo Martius dat toen nog aan de Middellandse Zee lag, tegenwoordig ligt de stad zo’n 15km uit de kust. De Romeinse stad lag aan de Via Domitia, de eerste Romeinse weg door Gallië die later zou worden doorgetrokken naar het huidige Spanje. Het was in de Romeinse tijd de belangrijkste stad van zuid Gallië na Tolosa (Toulouse) en Masssalia (Marseille) en zelfs enige tijd dé belangrijkste als hoofdstad van de provincie Gallia Narbonensis, dat vrijwel het hele zuidoosten van Frankrijk bestreek. Het gebied rondom Narbonne zelf werd Septimania genoemd en zou in 462 veroverd worden door de Visigoten die het inlijfden in hun koninkrijk dat vanuit Tolosa bestuurd werd, nadat Tolosa in 507 veroverd werd door de Franken werd Narbonne voor enkele jaren de hoofdstad van het Visigotische rijk tot deze verplaatst werd naar Toledo. Het oude Septimania was het enige overgebleven deel van het Visigotische rijk ten noorden van de Pyreneeën en vormde samen met een gebied ten zuiden hiervan één provincie met de naam Gallia, eventjes was Narbonne de hoofdstad maar grotendeels lag deze in Barcelona. In het begin van de 8e eeuw werd het Visigotische rijk binnengevallen door de Moren, Gallia viel in 719 waarmee het Moorse rijk zijn maximale omvang bereikte. Na de historische nederlaag bij Poitiers (732) trokken zij zich terug naar hun rijk, dat al snel aangevallen werd door de Franken. In 759 werd Narbonne veroverd en de oude provincie Septimanie in ere hersteld, in 777/778 was het de nieuwe koning Karel de Grote die ook Barcelona veroverde en zijn gebied ten zuiden van de Pyreneeën “Marca Hispánica” noemde. Terwijl de rest van het latere Spanje (behalve Baskenland) nog eeuwen bezet zou blijven ontwikkelde zich hier Catalonië en haar afwijkende cultuur. Het noordelijke deel van de Moorse gebieden waaronder Narbonne zou ingelijfd worden door het graafschap Toulouse. De ooit machtige havenstad zou ver afzakken vanaf de 14e eeuw toen de kuststrook dichtslibde door een verandering in de loop van de rivier de Aude en de stad plots niet meer aan zee lag, zonder deze gebeurtenis zou het waarschijnlijk één van de grootste steden in zuid Frankrijk geworden zijn, nu is het slechts een middelgroot stadje dat het moet hebben van de wijnbouw, een beetje industrie en een kleine universiteit waar juridische opleidingen gegeven worden. Afgelopen seizoen degradeerde de rugbyclub RC Narbonne na precies 100 jaar op het hoogste niveau gespeeld te hebben, de club werd 2x Frans kampioen en staat vooral bekend vanwege de uitstekende jeugdopleiding. De eerste kathedraal van Narbonne werd gebouwd in 313, na enkele malen verwoest en weer opgebouwd te zijn geweest stamt het grootste deel van het huidige gebouw uit 1272, al staan er ook nog pilaren en andere resten van eerdere reïncarnaties. De “Saint-Just-et-Saint-Pasteur de Narbonne” geldt als één van de hoogtepunten van de Occitaanse architectuur. De aartsbisschoppen van de stad zetelden vanaf de 12e eeuw tot de 14e (toen ze naar Toulouse verhuisden) in het bijzonder fraaie Palais des Archevêques waarin tegenwoordig het museum van de kunst en archeologie gevestigd is. De bekendste personen uit Narbonne zijn Léon Blum (premier 1936-1938 en voorzitter van de voorlopige regering na de 2e wereldoorlog) en de in Frankrijk wereldberoemde zanger Charles Trenet die in 2001 overleed, in zijn geboortehuis is een museum ter ere van Trenet gevestigd.
Het is de 8e keer dat er een Touretappe in deze stad aankomt, René Le Greves was in 1935 de eerste winnaar van Narbonne en de laatste aankomst dateert alweer van 1981 toen de Belg Freddy Maertens won. In 1938 was Antoon van Schendel de beste, hij was na Theofiel Middelkamp en Gerrit Schulte pas de 3e Nederlander met een ritzege. Ondanks dat Narbonne en omgeving redelijk dicht bevolkt zijn komen er nauwelijks noemenswaardige wielrenners vandaan, de beste is dan nog Joseph Goutorbe die in 1945 2e werd in Paris-Tours en het Critérium International won.

Het is duidelijk te merken dat het gebergte omgeruild wordt voor het laagland, in de eerste 60km worden nog twee uitlopers van de Pyreneeën beklommen al stellen ze niet zoveel voor. De eerste is niet eens bergpunten waard en de tweede is slechts van 4e categorie, de Col du Camperié (514m hoog, 3.1 km aan 3.7%). Desondanks een mooi begin van de rit voor aanvallers om een sterke kopgroep te formeren.

Een sterke kopgroep, of een ongemotiveerd peloton, zal ook wel nodig zijn om weg te blijven in de rest van deze etappe die niet bepaald in het voordeel van vluchters spreekt. Het parcours bestaat constant uit lange stroken vals plat waar een jagend peloton zonder problemen overheen raast terwijl ze wel serieus pijn kunnen doen wanneer je al de hele dag met je snufferd in de wind hebt gereden.
Samen met etappe 13 is dit op papier de laatste kans voor sprinters tot de slotrit naar de Champs Élysées.
Door: Mikel Acar/ Wedden.wordpress.com

Wedden op wie de sprint zal winnen? Open een account bij deze bookmaker en krijg 50euro gratis van ze!

Kanshebbers Etappe 11 Tour

Na de eerste rustdag rijdt het peloton in deze laatste “Pyreneëen etappe” continu met de bergen binnen handbereik richting het oosten, deze worden echter opzichtig vermeden waardoor dit een ideale etappe lijkt voor aanvallers al zijn zelfs de sprinters niet kansloos.

Het peloton wordt op gang geschoten in Lannemezan (Lanamesa in het Gascon), een dorpje met ruim 6.000 inwoners even ten noordoosten van Bagnères-de-Bigorre waar de etappe van zondag al aankwam, het peloton hangt dus nog altijd in het departement Hautes-Pyrénées en de regio Midi-Pyrénées. Het is door de Romeinen gesticht als Ténarèze langs een belangrijke weg tussen Tolosa (Toulouse) en de ijzermijnen van Navarra, terwijl in dit gebied zelf zout gewonnen werd. In 1274 werd op deze inmiddels verlaten plaats een nieuwe nederzetting gesticht onder de huidige naam dat in de lokale taal zoiets betekend als “in het midden van de heide”, volgens oude legenden van de Gascogne zouden heksen en duivelaanbidders zich hier ophouden. Het was (is) een droog, kaal en winderig gebied op het plateau van Lannemazan waardoor het eeuwenlang tijd een klein en onbeduidend dorpje zou blijven dat het moest hebben van veeteelt. Pas bij de aanleg van de spoorlijn tussen Bayonne en Toulouse (1867) en autowegen tussen Lourdes en Toulouse, waar Lannemezan toevallig op de route lag, begon de handel en industrie een beetje op gang te komen. Met name tussen de beide wereldoorlogen komt het afgelegen dorpje tot bloei dankzij de bouw van een elektriciteitscentrale, een aluminiumfabriek en een groot psychiatrisch ziekenhuis (tegenwoordig de grootste werkgever), ook kwamen veel gevluchte Spanjaarden tijdens de Spaanse burgeroorlog en na het winnen van Franco van deze oorlog in dit plaatsje vlak over de grens terecht. De twee fabrieken, het ziekenhuis en de functie als verkeersknooppunt zijn heden ten dage de belangrijkste eigenschappen van Lannemezan. De lokale Saint-Jean-Baptiste kerk stamt uit de 14e eeuw en het dorp heeft ook een hippodrome waarop regelmatig paardenraces gehouden worden. De bekendste persoon uit Lannemezan is Paul-Henri de Le Rue (brons Winterspelen Turijn 2006 op onderdeel snowboard cross).
Nog nooit kwam er een Tour etappe aan in Lannemezan, wel was het drie keer een startplaats. In 1999 won David Etxebarria de etappe naar Pau, terwijl in 2002 en 2004 hier een etappe naar het Plateau de Beille startte, beide keren was Lance Armstrong de beste op deze zware aankomst.

De aankomstplaats Foix is de hoofdstad van het departement Ariège dat eveneens tot de regio Midi-Pyrénées behoort, met slechts iets meer dan 9.000 inwoners is Foix de kleinste departements-hoofdstad van Frankrijk. Het ligt tussen Toulouse en het dwergstaatje Andorra in op de plaats waar de riviertjes de Aget en de Ariège samenvloeien. Foix werd in 849 gesticht en groeide al snel uit tot het belangrijkste stadje tussen Toulouse en de Pyreneëen, in 987 wordt het beroemde Château de Foix gebouwd met de drie kenmerkende torens die nog altijd het gezicht van de stad vormen. Vanaf 1034 wordt Foix een klein graafschap en zetelen de graven van Foix in dit fraaie kasteel. In de hierop volgende eeuwen wordt het een broeinest van de Katharen die een uit Bulgarije overgewaaide gnostische vorm van het christendom volgden waarbij de god van de katholieken als slecht ervaren werd en Jezus Christus de ware god was. Uiteraard was dit niet acceptabel voor de katholieke kerk die dan ook oproepen tot een kruistocht tegen deze Katharen, ook wel Albigenzen genoemd. In 1209 en 1226 mislukken deze nog (waarbij zelfs de Franse koning Lodewijk VIII sneuvelt) ondanks dat hele steden werden uitgemoord (als voornaamste Béziers met 20.000 doden), maar in 1243 worden de laatste Albigenzen dan eindelijk verslagen in het Château de Montségur (20km van Foix) waarna de religie ondergronds gaat en begin 14e eeuw uitsterft.
De graven van Foix kwamen hierna op het hoogtepunt van hun macht en claimden het dwergstaatje Andorra dat officieel aan de bisschop van Catalonië toebehoorde, maar in de praktijk aan de heren van Caboet. De erfgenaam van de laatste Caboet was.. de graaf van Foix. In 1278 tekenen de graaf van Foix en de bisschop van Catalonië een verdrag waarbij ze beiden prinsen van Andorra zouden worden en de huidige grenzen van Andorra werden uitgetekend. De Franse titel ging naar verloop van tijd over naar de koningen van Frankrijk of sinds het afschaffen van de monarchie naar de andere staatshoofden waardoor op dit moment Nicolas Sarkozy co-prins van Andorra is! De macht van de graven van Foix blijft groeien en in 1302 krijgen ze ook het graafschap Béarn in handen, de graven verhuizen naar Pau en krijgen nog later ook Navarra in handen. De laatste graaf van Foix is de al vaker genoemde Henri IV die dus tevens graaf van Béarn, prins van Andorra én koning van Navarra was, hij werd als leider van de protestante Hugenoten katholiek om 1589 koning van Frankrijk te worden en de goddienstoorlogen te beëindigen, hiermee eindigde ook het graafschap Foix dat vanaf toen direct onder de Franse kroon viel. De rol van Foix is sindsdien beperkt gebleven tot een klein regionaal centrum zoals zovele kleine Franse stadjes.
De bekenste personen uit Foix zijn Charles de Freycinet (4x premier Frankrijk tussen 1879 en 1892) en de voetballer Éric Carrière (middenvelder van oa. Nantes, Lyon en Franse elftal met 10 interlands, tegenwoordig spelend bij Dijon).
Het is pas de eerste keer dat er een Touretappe aankomt in Foix, nadat het al de startplaats was van de rit naar Saint Lary du Soulan (Pla d’Adet) in 2001 waar Armstrong de concurrentie weer eens degradeerde tot figuranten, ook de bergetappe die Alexander Vinkourov vorig jaar in Loudenvielle-Le Louron won ging hier van start. De bekendste wielrenners uit deze streek zijn Jacques Dupont (Frans kampioen 1954 en ritwinnaar Dauphiné 1956) en de 17-jarige baanrenner Quentin Lafargue die alles wint wat er te winnen valt op de sprintnummers bij de junioren en een grote toekomst voorspeld wordt.

In deze etappe had, zonder al te veel om te rijden, makkelijk een aantal zware bergen beklommen kunnen worden. De organisatie kiest echter voor nog een veredelde rustdag met een relatief makkelijke tocht van west naar oost. Het klimmenu bestaat uit twee bergjes van de 3e categorie en er tussenin eentje van de 1e categorie.

De etappe is te verdelen in drie fases van zo’n 50km. Na de eerste vlakke 50km wordt de Col de Larrieu (662m hoog, 5.4km aan 3.8%) beklommen, 50 glooiende kilometers verder ligt de zwaarste klim van de dag, de Col de Portel (1432m hoog, 12.6km aan 6.8%). De laatste 57.5km zijn vrijwel volledig vlak en worden enkel onderbroken door de Col del Bouich (597m hoog, 5.2km aan 3.8%) op 22.5km van de streep.
In de laatste kilometers zitten wel enkele vals platte stroken die niet al te veel naam mogen hebben, al kan het in kopgroepje dat de hele dag in de aanval rijdt nog wel voor verschillen zorgen. Als er geen groepje wegblijft kan deze “bergrit” zomaar een massasprint met een half peloton worden.
Door: Mikel Acar / http://wedden.wordPress.com

Olympische wielrenners Belgie bekend

De Belgische wielerbond maakte vandaag de selectie voor de weg- en tijdrit op de Olympische spelen bekend. Kopman is Stijn Devolder (Quickstep), die nu nog bezig is in de Tour.

Hij moet geholpen worden door Maxime Montfort (Cofidis), Johan Vansummeren, Christophe Brandt en Jurgen Van Den Broeck (allen Silence-Lotto). Laatstgenoemde viel dit jaar op door een zevende plaats in het eindklassement van de Giro D’Italia. Monfort en Devolder zijn de mannen die het in de tijdrit moeten doen voor onze zuiderburen.